Była to jedna z największych formacji zbrojnych polskiego Państwa Podziemnego podczas II Wojny Światowej, w szczytowym momencie osiągając liczebność 100 tysięcy. Co wyróżniało ją na tle innych związków to ideowy charakter, gdyż znaczna część członków NSZ to ludzie związani z Ruchem Narodowym. Dla wszelka praca publicystyczna czy żołnierski trud zmierzał ku budowie Wielkiej Polski, państwa narodowego opartego na fundamencie katolicyzmu.
Przywódcy NSZ jako pierwsi definiowali kształt powojennej granicy na zachodzie wyznaczając ją na linii Odry i Nysy Łużyckiej. Jako pierwsi również zdefiniowali długofalowego i groźniejszego wroga dla sprawy polskiej jakim byli po zwycięstwach na froncie wschodnim (Stalingrad, Kursk) Sowieci.
Wsławieni w licznych bojach i potyczkach żołnierze NSZ (również w Powstaniu Warszawskim) nie poprzestali walce wraz z zakończeniem okupacji niemieckiej. W inaczej nazwanych już formacjach walczyli z nowym czerwonym okupantem nawet jeszcze w latach 50 XX wieku. Przez tegoż okupanta byli też zwalczani z największą zaciętością i bezwzględnością, na co nie bez wpływu pozostawał wspomniany ideowy charakter.
Strzegąc do końca polskiego honoru i najwyższych wartości, nie ulegając jakimkolwiek kompromisom, nie przywrócono żołnierzom NSZ po mrokach komunizmu należytego blasku nawet w III RP. Są oni ciągle przemilczanymi bohaterami bądź obiektem ataku ze strony tzw. elit. Dlatego tym bardziej należy strzec ich pamięci, przypominać ich historię, oddawać hołd.
Cześć i Chwała Narodowym Siłom Zbrojnym !
